vaderschap

Trotse ouders: hoera, they still disgust me!

Ik weet de occasioneel voorkomende esthetiek van het mannelijke lichaam zeker te waarderen. Wanneer ik in de trein een welgevormd manspersoon opmerk, ga ik me dan ook strategisch pal tegenover hem plaatsen. Schone blauwe ogen, een ruwe stoppelbaard, volmaakte tanden en een sympathieke tot zelfs schattige glimlach: met zo'n panorama kan een meisje zich wel zoet houden tijdens de lange treinreis.

Maar dat is buiten het vaderschap gerekenend!

Van zodra ik me met mijn inmiddels legendarische elegantie neerpoef op zo'n viezige nmbszetel, begint het vaderschap prompt tegen zijn minder welgevormde kameraad te emmeren over zijn “happy family”, in díe woorden. Zijn verse zoon van zes maanden kan al bijna op zijn poep zitten – o zo schattig – en herkent zijn papa wanneer die thuiskomt. De kleine nieuwe mens kijkt dan erg blij en het vadertje vertederd. “Dát... is het liefste wat er is”, voegt de jongeman eraan toe. En hoe zijn frisse echtgenote met het ding omgaat... “jaja, one happy family”, herhaalt hij dromerig.

De ontroering maakt van zijn sympathieke glimlach een slijmspoor. De schone blauwe ogen gaan twinkelen bij de gedachte aan de thuiskomst. Het vaderschap spuit langs elke porie van zijn lichaam naar buiten. En ik denk: haal een bakje! Ik moet overgeven!