Claus is dood (2)

Mijn morbide enthousiasme wordt steeds groter. Ik was daarnet in een krantenwinkel. Alle kranten uniform sober grijs met een paginagroot portret van de grote dode. In De Standaard – de krant waarvoor ik toevallig nog een bonnetje zitten had – krijgen we pas op pg. 4 het eerste nieuws over Leterme I, het huidige verdriet van België, het nieuws dat vandaag echt van belang moest zijn. We hebben een regering, maar who cares? Of het toeval is of niet, is zelfs niet relevant. Claus mag dan al jaren niets meer geschreven hebben, zijn laatste statement, daar kunnen we niet naast kijken.

Claus is dood

Claus is dood.

In tegenstelling tot wat iedereen vandaag zegt, en hoort te zeggen, is dat geen verlies voor “Vlaanderen”, “Belgie”, “de literatuur” of wat dan ook. Dat Claus dood is, is een groot verlies voor zijn vrouw, zijn kinderen en zijn vrienden. Dat Claus dood is, is maar even erg als iedere andere dode. Het is niet alsof Claus ooit nog iets zou schrijven. Het verdriet van België verdwijnt niet met de man.Waarom zou het dan een groot verlies zijn voor de literatuur dat hij dood is? En kan iets überhaupt een groot verlies zijn als het in de eerste plaats een niet noodzakelijke maar net daarom zo waardevolle verrijking was?

Elke politicus, elke collega-schrijver, elke directeur van een culturele organisatie mag vandaag komen vertellen wat zo geweldig was aan Claus, en waarom het verlies danig groot is. De berichtgeving over de regeringsvorming waar de gemiddelde Belg inmiddels sowieso al immuun voor was geworden, verdwijnt nu helemaal naar de achtergrond. Bert Anciaux krijgt de kans om te bewijzen dat hij de gedichten van Claus heeft gelezen, Verhofstadt laat zich door het overlijden van onze grootste schrijver inspireren om zich zelf aan een wrochtsel te bezondigen, Lanoye en Verhulst zijn vandaag meer dan ooit verplicht om Claus als hun meerdere en hun rolmodel te erkennen, ikzelf schrijf voor het eerst in maanden weer iets op deze blog. Het riekt naar lijkenpikkerij. Luguber ook hoe amper een paar uur na zijn overlijden, zo heet van de pers als zijn lijk nog niet koud is, uitgebreide tekstjes op alle nieuwssites overal verschijnen, luguber te weten dat die tekstjes al jaren eerder werden geschreven, zodat men vandaag alleen nog de datum, de plaats en de omstandigheden van het overlijden hoefde in te vullen om te kunnen publiceren. So it goes.

Claus heeft veel geschreven. We mogen het vandaag niet zeggen, maar Claus heeft ook veel slechte dingen geschreven. Claus wist zich vooral te verkopen. Tot aan zijn dood heeft hij het goed begrepen. Hij sterft een paar weken na de vijfentwintigste verjaardag van zijn magnum opus en een dag voordat het verdrietige België eindelijk een regering krijgt. Respect!