de wondere wereld van matrassen

Imagine: een stel dames op leeftijd die toch niets beters hebben te doen en een zwaarlijvige vertegenwoordiger van matrassen die een job heeft gekozen waarin hij een minimum aan lichamelijke energie moet investeren. Men zit rond een tafel, er zijn koekjes en wijn. Daarvoor heeft de vriendelijke gastvrouw gezorgd, die deze promotieavond organiseert om één enkele reden: dat ze een gratis schapenvel krijgt wanneer ze zes mensen kan overhalen om een avond naar een spreekbeurt over beddengoed te komen luisteren. Gratis is het kernwoord van deze hele gebeurtenis.

De vertegenwoordiger heeft zijn praatje goed voorbereid. Hij rammelt de voordelen van deze specifieke matrassen en dekens af, zonder haperen, en af en toe suggereert hij valselijk de wens tot interactie; hij stelt vragen over de slaapgewoonten van de dames die daar uitgebreid op in gaan, want waarover praten ze nog liever dan over zichzelf (ja, juist, kinderen en kleinkinderen, en buren die een scheve schaats rijden) maar de man heeft geen tijd om te luisteren naar deze oninteressante feitjes over de hem onbekende dames, en ratelt verder. Zijn ingestudeerde praatje duldt geen variatie.

Het ergste wat kan gebeuren wanneer hij over zijn hoofdkussens beweert dat ze elke vorm van hoofdpijn zullen genezen, is dat zo’n doos begint te klagen over haar migraine. Daar reageert de vertegenwoordiger bijgevolg amper op – hij mompelt met tegenzin iets over ‘in de bovenkamer’ wat hem dan meteen tot wannabe-psycholoog zou moeten bombarderen - en hij rammelt verder. Hij weegt bijna tweehonderd kilo maar probeert mensen te overhalen gezonder te gaan leven al doende gezond te slapen. Hij neemt aan dat iedereen hem gelooft. De avond raakt doorspekt van lichtelijk irritante intermezzo’s. Een telefoon rinkelt, het luidruchtige mens dat al in veel ongepaste commentaren haar ongevraagde mening had gedeeld neemt op en gaat ostentatief zuchtend naar de aanpalende kamer, komt vervolgens weer binnen en spreekt de tragische woorden ‘zevenendertig jaar hoor ik haar niet en nu belt ze’. Voorwaar een klein drama! Niemand vraagt verder.

Nog erger dan migraine is het wanneer het publiek niet aan de verwachtingen van de zo goed voorbereide vertegenwoordiger wil beantwoorden. Wanneer hij tegenover zijn eigen supermatras waar werkelijk niets aan mankeert het oude alternatief plaatst en er geen twijfel over laat bestaan dat deze het slechte voorbeeld is, durft één van die vrouwen aan te beweren ‘dat dat net de goeie waren’; ze krijgt veel bijval van de rest van het gezelschap. O jee, daarop was de vertegenwoordiger niet voorbereid. Wat nu geblazen? De beste optie… negeren dan maar. Over wol die isoleert en absorbeert. Over een matras die hard en zacht tegelijk is. En zo rammelt hij verder, uren aan één stuk door. Alle mogelijke onderdelen van een bed hebben we nu wel gehad, geen mens heeft er een idee van uit hoeveel bestanddelen zo’n bed bestaat. Tussendoor mag men kussens en dekens doorgeven om zelf de zachtheid en warmte ervan te ervaren. Men mag de matras uittesten. Men krijgt foto’s te zien van de dieren die de wol voorzien waaruit deze dingen zijn vervaardigd. U hoort me niet beweren dat het verkoopspraatje niet áf is. Maar uiteindelijk is de avond afgelopen, en niemand koopt iets. De vrouw met migraine moet dringend naar huis want ze krijgt een aanval.